Odnowienie po 50 latach doktoratu prof. Henryka Filcka – 8 grudnia 2010

Szczegóły

Kategoria: numer 6

08 czerwiec 2011

W środę 8 grudnia 2010 roku, odbyło się wnaszej akademii niezwykłe wydarzenie – uroczyste posiedzenie Senatu AGH oraz Rady Wydziału Górnictwa iGeoinżynierii poświęcone odnowieniu doktoratu po 50 latach Profesora Henryka Filcka. Dokonania profesora sprawiły, że rady czterech Wydziałów: Górnictwa iGeoinżynierii, Wiertnictwa, Nafty iGazu, Geologii, Geofizyki iOchrony Środowiska oraz Inżynierii Mechanicznej iRobotyki wystąpiły do senatu uczelni owyróżnienie Go poprzez uroczystość odnowienia doktoratu po 50 latach. Promotorem Dostojnego Jubilata – byłego Rektora Akademii Górniczo-Hutniczej był obecny Rektor AGH, profesor Antoni Tajduś. On też wimieniu swoim oraz całej społeczności akademickiej podziękował Profesorowi Filckowi za wielkie dokonania na rzecz swojej Alma Mater. Przede wszystkim podkreślił zaangażowanie Jubilata wrozwój uczelni, zarówno pod względem nauki, jak iinfrastruktury, oraz za to, że przez wiele lat budował markę pod nazwą Akademia Górniczo-Hutnicza.

Występujący po Rektorze AGH Dziekan Wydziału Górnictwa iGeoinżynierii – profesor Piotr Czaja podkreślił, że przez całe lata profesor Henryk Filcek był wzorem nauczyciela akademickiego iwychowawcy. Dzięki Jubilatowi Uczelnia wzbogaciła się onowe inwestycje oraz weszła wżywy kontakt zekspertami górniczymi zcałego świata, m.in. dzięki aktywnym działaniom wŚwiatowych Kongresach Górniczych. Zauważył wyraźne podobieństwo pomiędzy Rektorem Filckiem, aobecnie urzędującym Rektorem AGH A. Tajdusiem, kwitując je słowami, że „w dziełach uczniów zawsze można dostrzec dzieła ich mistrza”.

Henryk Filcek urodził się wrodzinie nauczyciela wiejskiego, 9 listopada 1928 roku wNiemczyku (kujawsko-pomorskie). Studia wyższe odbył wlatach 1947–1952 na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica wKrakowie iuzyskał zwyróżnieniem dyplom magistra inżyniera górnika.

Stopień naukowy doktora nauk technicznych nadała mu Rada Wydziału Górniczego AGH na podstawie pracy pt. „Stan naprężenia iodkształcenia wokół wyrobiska chodnikowego, jako funkcja czasu” 7 grudnia 1960 roku. Stopień naukowy doktora habilitowanego nadała mu ta sama Rada w1965 roku, atytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nadała mu Rada Państwa w1971 roku, aprofesora zwyczajnego w1978 roku.

Henryk Filcek pracował od 16 grudnia 1949 roku nieprzerwanie wAkademii Górniczo-Hutniczej, przechodząc kolejno wszystkie szczeble służbowe nauczyciela akademickiego. Pracował na Wydziale Górniczym, będąc kolejno od roku 1966 kierownikiem zakładu, następnie kierownikiem Katedry Mechaniki Górniczej (od 1967 po zmarłym profesorze Antonim Sałustowiczu), aod 1969 roku, po zmianie nazwy – dyrektorem Instytutu Geomechaniki Górniczej AGH, przemianowanego w1989 roku na Katedrę Geomechaniki Górniczej iGeotechniki AGH. Katedra wtym czasie rozwinęła się naukowo iorganizacyjnie wliczącą się wskali krajowej imiędzynarodowej placówkę zzakresu mechaniki górotworu. Sukcesy katedry łączy się powszechnie zosobą profesora Filcka, który wykazywał ogromne osobiste zaangażowanie wjej sprawy, ajego szerokie kontakty krajowe izagraniczne sprzyjały rozwiniętej współpracy katedry znauką ipraktyką.

Działo się tak, ponieważ w1951 roku Henryk Filcek, równolegle zpracą wAGH, rozpoczął pracę wgórnictwie, jako nadgórnik kopalni „Nowy Orzeł Biały” wBytomiu. Przez następne lata kontynuował ją obok zasadniczej działalności wuczelni. Wlatach 1952–1956 był starszym projektantem pracowni górniczej Biura Projektów Przemysłu Materiałów Wiążących wKrakowie, aw latach 1969–1970 specjalistą konsultantem do spraw górniczych kopalni „Janina”.

Taki przebieg pracy zawodowej pozwolił H. Filckowi zdobyć doświadczenie praktyczne, znakomicie wykorzystane wjego działalności naukowej iwspółpracy zgórnictwem. Był wielokrotnie zapraszany do udziału wkomisjach ekspertów gospodarczych, akcjach ratowniczych, dwukrotnie był wybierany wiceprezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów iTechników Górnictwa wKatowicach. Przez wiele lat był także członkiem Komisji ds. Tąpań wzakładach wydobywających węgiel kamienny irudy miedzi.

W latach 1966–1969 był prodziekanem, a1969–1972 dziekanem Wydziału Górniczego AGH. Wlatach 1972–1974 był prorektorem, aw latach 1974–1979 rektorem AGH. Na wszystkich tych stanowiskach, które łącznie piastował przez 13 lat, położył wielkie zasługi dla rozwoju Wydziału Górniczego iuczelni. Polegały one na stymulowaniu dynamicznego rozwoju kadry (wzrost liczby doktoratów, habilitacji itytułów profesorskich) oraz szczególnej trosce opoziom merytoryczny imetodyczny procesu dydaktycznego wraz zunowocześnieniem jego bazy materialnej (dokształcanie dydaktyczne ipedagogiczne kadry, wydawnictwa dydaktyczne, akcje przebudowy iwyposażenia sal dydaktycznych).

Pod kierunkiem Rektora Filcka uczelnia charakteryzowała się m.in. znakomitymi wynikami współpracy zprzemysłem, administracją terenową iwychowankami AGH. Przede wszystkim jednak czas lat 70-tych XX wieku to rozwój zarówno bazy dydaktycznej, jak isocjalnej.

W czasie swojej kadencji rektorskiej rozbudował rozpoczęte przez rektora Żemajtisa miasteczko studenckie. Zbudowano ioddano do użytku 16-kondygnacyjny dom studencki (nr inwestycyjny 3, obecnie „Kapitol”) oraz 16-kondygnacyjny dom studencki na rogu ul. Piastowskiej iArmii Krajowej (nr inwestycyjny 38, obecnie „Akropol”). Budowa ta była wprzeszłości wstrzymana. Przez lata stał jedynie stalowy szkielet. Dzięki mediacji profesora Filcka, która doprowadziły do zawarcia umowy owspółpracy AGH iprzemysłu wzakresie kruszywa keramzytowego, wznowiono iukończono budowę wramach eksperymentu zużyciem właśnie tego kruszywa.

Staraniem Rektora Filcka wznowiono, dokończono, wyposażono ioddano do użytku wstrzymaną przez wiele lat budowę specjalistycznej przychodni lekarskiej przy ul. Armii Krajowej. Budowa została przed laty wstrzymana m.in. wskutek błędnej koncepcji poprzedników – tzw. szpitalika studenckiego. Rektor Filcek uznał tą budowę, wświetle obowiązujących wsłużbie zdrowia przepisów, za nierealną idokończył dzieła, zmieniając funkcję obiektu.

Warto przypomnieć, że Rektor Filcek doprowadził do wykupienia przez AGH bliźniaczego pensjonatu „Luna” przylegającego do pensjonatu „Baśka” wKrynicy Zdroju iuruchomienia ośrodka dla pracowników AGH. Przy współpracy zwładzami ówczesnego województwa nowosądeckiego wykwaterowano do innych mieszkań zastępczych ludzi, którzy wczasie okupacji zajęli pomieszczenia wpensjonacie „Luna”. Pod szyldem „kapitalnego remontu”, przy współpracy zMinistrem Nauki iSzkolnictwa Wyższego przeprowadzono gruntowną przebudowę irozbudowę ośrodka wKrynicy-Zdroju polegającą na wymianie drewnianych stropów, instalacji elektrycznej iwodno-kanalizacyjnej oraz centralnego ogrzewania, likwidacji zbędnej klatki schodowej, dobudowaniu kuchni ijadalni. Wszystko to zostało zrobione wrekordowo krótkim cyklu inwestycyjnym przy wyłączeniu starego ośrodka „Baśka” tylko przez jeden sezon wypoczynkowy.

W tym samym czasie rektor Filcek przywrócił, usunięte wlatach 50-tych pomniki górników ihutników przed wejście gmachu głównego (A-0), co połączono zprzebudową irozbudową schodów wejściowych (granit zamiast zniszczonego lastrika, dobudowanie podejść bocznych). Szczegóły tej skomplikowanej operacji opisał wswojej książce „Rektorskie opowiadania” (Wydawnictwo „Geo”, 2005). Dzięki jego wysiłkom dokonano także wymiany zniszczonej posadzki lastrikowej ischodów wholu gmachu głównego (A-0) na płyty zkamienia naturalnego.

W ramach przygotowań do obchodów 60-lecia AGH udało się za kadencji Rektora Filcka wybudować budynek nowej stołówki pracowniczej, która do tej pory funkcjonowała wpiwnicach gmachu A-0.

Po rozpoczęciu kadencji Rektor Filcek dowiedział się, że na składowisku leżą od lat elementy hali sportowej (produkcji ówczesnej NRD), które zostały podarowane krakowskiemu AZS-owi. Organizacja ta nie miała odpowiedniej zdolności inwestycyjnej, askładowane elementy były już częściowo rozkradzione. Uczelni brakowało zaś hali sportowej. Przeprowadzone przez Rektora Filcka negocjacje zZarządem AZS, doprowadziły do zawarcia umowy oprzekazaniu AGH hali welementach, wzamian za określony okres użytkowania jej przez AZS. Powstał jednak problem lokalizacji, gdyż plan zagospodarowania Miasteczka Studenckiego nie przewidywał wogóle budowy hali sportowej. Po negocjacjach zówczesnym rektorem UJ, prof. Karasiem udało się uzyskać zgodę na umieszczenie hali na terenach UJ przy ulicy Piastowskiej, obok istniejącej hali studium wychowania fizycznego UJ. Uroczyste oddanie obiektu AGH odbyło się pod koniec kadencji rektorskiej, m.in. przy udziale wicepremiera Barcikowskiego.

Patrząc dziś zperspektywy czasu, niewątpliwą zasługą rektora Filcka było uwolnienie Wydziału Elektrotechniki od „piętna” górnictwa ihutnictwa, pomimo braku poparcia ze strony większej części grona profesorskiego. Zmiana nazwy Wydziału Elektrotechniki Górniczej iHutniczej na Elektrotechniki, Automatyki iElektroniki zaowocowała dynamicznym rozwojem kadry iznacznie ułatwiła absolwentom znalezienie zatrudnienia, bowiem nie byli oni już utożsamiani tylko zprzemysłem ciężkim. Jednocześnie udało się doprowadzić do uruchomienia nowego kierunku studiów na tym wydziale – telekomunikacji, tu zkolei przy znacznych oporach ze strony Politechniki Krakowskiej. Jak pokazuje teraźniejszość, ta ryzykowna decyzja (na początku kierunek wspomagał tylko jeden pracownik samodzielny – doc. Pach) okazała się „strzałem wdziesiątkę”, aKatedra Telekomunikacji AGH jest obecnie jedną znajlepiej rozpoznawalnych wkraju.

Rozwijające się wydziały ikierunki studiów nie mogły pozostać bez odpowiedniej bazy dydaktycznej. Podczas kadencji rektora Filcka zbudowano pawilon „Zębiec” dla Instytutu Elektrotechniki przy ul. Czarnowiejskiej. Obiekt powstał wrekordowym tempie, przy doskonałej współpracy zkrakowską „Chemobudową”.

Dorobek naukowy profesora Filcka obejmuje ok. 100 publikacji oraz dziewięć patentów, trzy wzory użytkowe ikilkaset opracowań iekspertyz wykonanych dla przemysłu. Profesor Filcek jest aktualnie jednym znajwybitniejszych przedstawicieli nauki wdziedzinie mechaniki górotworu, uznanym nie tylko wkraju lecz również za granicą. Na autorytet naukowy Profesora Filcka złożyły się przede wszystkim jego publikacje naukowe, atakże jego czynna działalność wmiędzynarodowych organizacjach naukowych: International Society of Rock Mechanics, International Bureau of Strata Mechanics, World Mining Congress.

Osiągnięcia naukowe profesora H. Filcka polegają na twórczym rozwinięciu mechaniki górotworu, aw szczególności na:

– opracowaniu teoretycznych podstaw mechanizmu współdziałania obudowy wyrobisk górniczych zgórotworem,

– opracowaniu dynamicznego ujęcia szeregu zjawisk zachodzących wgórotworze,

– opracowaniu teoretycznych podstaw określania stanów krytycznych zagrażających bezpiecznej pracy wgórotworze,

– opracowaniu iwdrożeniu do praktyki szeregu metod iprzyrządów badawczo-pomiarowych przyczyniających się do zwiększenia bezpieczeństwa pracy wgórnictwie,

– przeniesieniu na polski grunt itwórczym rozwinięciu metod numerycznych wmechanice górotworu, opracowaniu podstaw metodycznych dobierania modeli matematycznych dla górotworu ozłożonej strukturze geometrycznej ifizycznej, opracowaniu iuruchomieniu szeregu nowych programów komputerowych.

Obok dorobku opodstawowym znaczeniu dla rozwoju mechaniki górotworu profesor Filcek posiada poważne osiągnięcia wzakresie badań, których problematyka ma szczególne znaczenie dla przemysłu. Do tej grupy prac, należy zaliczyć te dotyczące optymalnego doboru charakterystyki obudowy wyrobisk górniczych do miejscowych warunków geotechnicznych. Prace te rozpoczął profesor Filcek od badań nad dynamicznym ujęciem zjawisk współpracy pomiędzy obudową agórotworem, doprowadzając następnie do ustalenia kryterium optymalnego doboru charakterystyki obudowy. Wyniki tych prac znalazły zastosowanie przy projektowaniu irekonstrukcji kapitalnych wyrobisk górniczych odużych rozmiarach jak podszybia, komory materiałów wybuchowych, komory pomp, rozdzielni elektrycznych itp. Według ustaleń zawartych wpracach profesora Filcka przebudowane zostały skutecznie uszkodzone lub zniszczone uprzednio: komora pomp kopalni „Jaworzno”, podszybie kopalni „Siersza”, podszybie izbiornik retencyjny kopalni „Centrum” iinne.

Niemniej istotne są osiągnięcia wbadaniach zmierzających do poprawy stanu bezpieczeństwa wgórnictwie. Dotyczy to zarówno prac podstawowych, ujmujących niektóre niebezpieczne zjawiska od strony teoretycznej, jak np. teoria zawału, oraz badań stosowanych wwiększości przypadków wdrożonych do praktyki. Można tu przykładowo wymienić wytyczne wsprawie właściwego wymiarowania półek bezpieczeństwa wstropie ispągu wyrobisk odwadniających wkopalniach węgla brunatnego. Wytyczne te, zastosowane m.in. wkopalni „Konin” przyniosły efektywny wzrost bezpieczeństwa pracy. Zkolei opracowanie podstaw naukowych konstruowania filarów ochronnych wkopalniach odkrywkowych iwdrożenie tych wytycznych wkopalni „Turów” pozwoliło na bezinwestycyjne wybranie zfilarów ochronnych dla rzek Nysy iMiedzianki ponad 10 milionów ton węgla brunatnego.

Za powyższe osiągnięcia profesor Filcek (wraz zDocentem Rzepisko) otrzymał nagrodę Istopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego iTechniki. Wzwiązku zwdrożonymi pracami naukowymi otrzymał tytuł izłotą odznakę „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji” oraz odznakę honorową „Ratownika Górniczego”. Za wdrożoną pracę na temat: „Obudowa głównych wyrobisk udostępniających III poziom wydobywczy kopalni węgla kamiennego Wesoła” otrzymał wraz zzespołem nagrodę międzyresortową Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego iTechniki (dawniej KNIT).

Autorytet międzynarodowy profesora Filcka został ugruntowany na wielu kongresach isympozjach naukowych, wwiększości międzynarodowych iodbywanych za granicą (b. ZSRR, b.Czechosłowacja, RFN, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Jugosławia), na których wygłaszał referaty, zreguły na zaproszenie organizatorów. Zważniejszych można tu wymienić referaty na czterech kolejnych dorocznych konferencjach International Bureau for Rock Mechanics, sympozjach Society for Strata Mechanics, sympozjum na temat badań operacyjnych wgórnictwie na Uniwersytecie Technicznym Clausthal (RFN, 1974), sympozjum zorganizowanym przez Międzynarodowe Stowarzyszenie APCOM (RFN, 1979 i1990) oraz międzynarodowym sympozjum na temat „Field measurement in rock mechanics” wZurichu (Szwajcaria, 1977), Światowym Kongresie Górniczym, który odbył się wIstambule (Turcja, 1987), gdzie przewodniczył także sesjom kongresu. Wyrazem uznania autorytetu międzynarodowego profesora Filcka było wybranie Go na Światowym Kongresie Górniczym wDüsseldorfie (RFN, 1975) na członka Międzynarodowego Komitety Organizacyjnego Światowych Kongresów Górniczych, wktórym obecnie jest członkiem honorowym.

W Polsce profesor Henryk Filcek wraz zprofesorem Zdzisławem Gergowiczem zPolitechniki Wrocławskiej stworzyli Zimową Szkołę Mechaniki Górotworu. Konferencję organizowaną od 1974 roku na przemian przez Katedrę Geomechaniki, Budownictwa iGeotechniki AGH oraz przez Instytut Geotechniki iHydrotechniki Politechniki Wrocławskiej. W2010 roku odbyła się XXXIII Szkoła, która wytrzymała próbę czasu inadal cieszy się ogromnym uznaniem ipowodzeniem.

Profesor H. Filcek posiadał zawsze niezwykły dar przyciągania młodych, zdolnych ludzi, którzy pod jego kierunkiem szybko rozwijali się naukowo. Wypromował do tej pory szesnastu doktorów, awkierowanym przez niego zespole pięć osób uzyskało stopień doktora habilitowanego. Zawsze przywiązywał ogromną wagę do osobistej pracy zmłodą kadrą. Zorganizował swego czasu międzynarodowe studium doktoranckie zzakresu mechaniki górotworu, na którym wykładał teorię sprężystości iplastyczności oraz podstawy reologii.

Przejąwszy po śmierci profesora Antoniego Sałustowicza w1967 roku jego szkołę naukową, profesor Filcek rozwinął ją iutworzył własną szkołę, która koncentruje się na doświadczalnej mechanice górotworu oraz metodach komputerowych. Wtych dziedzinach wychował kilkunastu wybitnych specjalistów np.: prof. Z. Kłeczek, dr F. Skudrzyk, prof. J. Walaszczyk, prof. A. Tajduś, prof. T. Majcherczyk, prof. T. Mikoś, prof. M. Cała.

Można powiedzieć, że profesor Filcek jest wybitnym pedagogiem iniezwykle utalentowanym wykładowcą. Choć wykładał mało „medialne” przedmioty, takie jak: mechanikę teoretyczną, wytrzymałość materiałów, mechanikę górotworu, podstawy teorii sprężystości iplastyczności, podstawy reologii, wielokrotnie wygrywał anonimowe ankiety studenckie na najlepszego wykładowcę iwychowawcę. W1995 roku profesor Filcek został laureatem pierwszego stopnia nagrody im prof. W.Taklińskiego wkonkursie na najlepszego dydaktyka.

Poza działalnością organizacyjną wszkolnictwie wyższym, októrej była mowa powyżej, profesorFilcek działał aktywnie worganizacjach itowarzystwach naukowych. Wswojej Alma Mater był członkiem Zarządu Głównego oraz przewodniczącym Koła Wydziału Górniczego Stowarzyszenia Wychowanków AGH.

Poza uczelnią był członkiem Komitetu Górnictwa PAN, pracował aktywnie wKomisji Nauk Technicznych, anastępnie wKomisji Górniczo-Geodezyjnej Oddziału Krakowskiego PAN, będąc członkiem komitetu redakcyjnego prac tejże komisji. Wyrazem uznania autorytetu naukowego profesora Filcka było powołanie Go wskład Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych, wktórej działał wlatach 1973–1976 oraz 1988–1991. W1991 roku wybrany został na członka Centralnej Komisji ds. tytułu naukowego istopni naukowych. Był członkiem Rady Naukowej Głównego Instytutu Górnictwa iprzewodniczącym Rady Programowej Wydawnictw GIG.

Za wybitne osiągnięcia wpracy naukowej ipedagogicznej nadano profesorowi Filckowi szereg odznaczeń państwowych, wśród nich Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969) iKrzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1988). Jest Generalnym Dyrektorem Górniczym Istopnia.

Profesor Filcek był sześciokrotnie laureatem nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego iTechniki Istopnia wdziedzinie badań naukowych, kształcenia młodej kadry naukowej, dydaktyczno-wychowawczej iorganizacyjnej.

Po przejściu na emeryturę zkońcem 1999 roku profesor Filcek nadal wykładał głównie teorię sprężystości iplastyczności oraz geomechanikę na kierunku „Budownictwo”.

Gdy choroba uniemożliwiła dalsze prowadzenie wykładów, profesor H. Filcek rozpoczął pisanie utworów beletrystycznych związanych głównie zhistorią AGH oraz problemami pedagogiki idydaktyki uniwersyteckiej. Utwory te są co najmniej raz wroku wydawane iznajdują szeroki odbiór. Na początku tego roku (2010) profesor Filcek wydał obszerny esej pt. „Rozprawa owykładaniu” (Biuletyn AGH nr 1, 2010), stanowiący zbeletryzowany podręcznik pedagogiki idydaktyki uniwersyteckiej. Publikacja ta wzbudziła wielkie zainteresowanie, awygłoszony na Zimowej Szkole Mechaniki Górotworu iGeoinżynierii wKrynicy – Jego Szkole – wykład, zgromadził najwięcej słuchaczy izakończył się długotrwałą owacją.

Profesor Filcek wychował kilka pokoleń uczniów, inspirując ich do fascynujących badań wdziedzinie szeroko rozumianej geomechaniki. Zainteresowanie nauką, chęć zrozumienia istoty rzeczy, entuzjazm, celność ocen wbardzo szybko rozwijającej się dziedzinie badań, zdrowy krytycyzm naukowy – to wszystko było zawsze bezcenne dla jego uczniów iwspółpracowników.

Patrząc zperspektywy czasu, można stwierdzić, że wszyscy trzej rektorzy-Górnicy kontynuowali dzieła swoich poprzedników, aprofesor Filcek jest uczniem profesora Budryka imistrzem profesora Tajdusia. Jest człowiekiem, który na stałe wpisał się wkarty historii górnictwa, polskiej nauki inaszej uczelni.

Na zakończenie Rektor AGH Antoni Tajduś powiedział: „Dzisiejsza uroczystość jest szczególnie miła dla mnie osobiście. Jestem bowiem bezpośrednio uczniem profesora Filcka, można powiedzieć naukowym „synem”. Czuję się spadkobiercą jego sposobu myślenia ogeomechanice, wktórym aparat matematyczny podporządkowany jest zrozumieniu problemu od strony fizycznej. Nasze szlaki naukowe jak iścieżki kariery akademickiej noszą duże znamiona podobieństwa iw tym przypadku, długotrwała współpraca iwięzy pomiędzy generacjami są szczególnie silne”.

Na zakończenie uroczystości profesor Henryk Filcek podziękował zebranym tymi słowami:

Magnificencjo! Wysoki Senacie!
Panie Dziekanie! Wysoka Rado!

Dzisiaj nie będzie zmojej strony żadnych popisów oratorskich, chociaż być może niektórzy na nie czekają.

Wiem, ztylko wiadomych sobie wiarygodnych źródeł, że bywałem postrzegany jako człowiek autorytarny, zarozumiały, anawet wyniosły. Nie kontestuję tych ocen – chociaż są one obciążone powszechnym błędem nieprofesjonalnego postrzegania. Gdyby spojrzeć bardziej wszechstronnie igłęboko, okazałoby się, że byłem, awszczególności jestem, wostatnich dziesięcioleciach, człowiekiem pokornym.

Z wielką pokorą dziękuję wszystkim, którzy zebrali się wtej historycznej już auli, zRektorem AGH na czele, za wielki honor, którym mnie obdarzyliście. Dziękuję też tym, którzy zróżnych powodów nie mogli się tu znaleźć, ale są ze mną przyjaznymi myślami.

Jak zwykle kilka słów orodzinie. Ścieżki mojego życia rodzinnego nie były ani proste, ani głębokie. Dopiero moja żona Ania zintegrowała, aużywając piękniejszego języka polskiej matematyki scałkowała (całka, różniczka, pochodna, ułamek, iloczyn, iloraz, średnica, cięciwa, obwiednia itd.) nasze rodziny, tak że mamy łącznie 3 dzieci, 10 wnucząt (5 dziewcząt i5 chłopców) i3 prawnuków.

12 lat temu głosiłem przy innej okazji, ale ztego samego miejsca, że moja żona Ania jest mi słońcem inajlepszym przyjacielem. Nie znajduję piękniejszych słów, wobec tego je powtarzam ipotwierdzam. Aniu, proszę abyś wstała zmiejsca pokłoniła się naszym przyjaciołom.

Kilka słów ouczelni. Uczelnia nasza zajmuje od wielu lat pierwsze lub drugie miejsce wrankingu uczelni technicznych. Incydentalnie trafi się miejsce trzecie, gdy ktoś się potknie (wśród jurorów). Krótko mówiąc jest AGH najlepszą politechniką wPolsce. To moje stwierdzenie niewiele znaczy, ale uprawnia do złożenia na ręce rektora, mojego ucznia, życzenia, które jest zarazem trudnym zadaniem. Aby trochę odprężyć sytuację, użyję języka kierowców. Antoś! Dodaj jeszcze gazu, aby wjechać tą wspaniałą uczelnią na godne miejsce wrankingu międzynarodowym!

Na zakończenie chciałbym jeszcze raz podziękować, decydując się na sprecyzowanie istoty tego, za co chcę dziękować. Moi rówieśnicy od razu mnie zrozumieją. Młodsi inajmłodsi zapamiętaliby moje słowa. Oto one: Dziękuję za dobrą starość!

Kocham was!

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł