Bogusław Burnat (1931–2010) - wspomnienie
- Szczegóły
- Kategoria: numer 4
- 09 listopad 2010
W dniu 11 lutego 2010 r., przeżywszy 79 lat odszedł od nas niezwykły Człowiek, którego radością i sensem życia – poza rodziną – była praca. W niej spełniał się całkowicie i bez reszty, a górnictwo było Jego pasją. Był z nim związany przez 55 lat, oddając mu swoją wiedzę i wielki talent.
Jego kwalifikacje, dorobek zawodowy i naukowy oraz przebieg pracy zawodowej dokumentują dane:
– magister inżynier w specjalności mechanizacja górnictwa – absolwent Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie (1955), technik górnik (1960), doktor nauk technicznych – Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH (1972), inżynier specjalista I stopnia w zakresie maszyn i urządzeń górnictwa podziemnego (1981);
– 11 lat pracy w kopalniach węgla kamiennego w średnim i wyższym dozorze ruchu górniczego (1955–1960), 5 lat zastępca Dyrektora Zespołu Budów Górniczych w Republice Węgierskiej (1984–1989), czynny ratownik górniczy (1955–1960), 2 lata działalności w kopalniach odkrywkowych. Jeleniogórskie Kopalnie Surowców Mineralnych w Szklarskiej Porębie – naczelny inżynier (1960–1962), 4 lata w Dolnośląskim Biurze Projektów Górniczych we Wrocławiu (obecnie Poltegor Projekt) – samodzielny projektant branży górniczej i mechanicznej (1962–1967), 2 lata na Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej na stanowisku jednego z dwóch pierwszych wykładowców w nowo powołanym Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej (1965–1967), 13 lat pracy w Okręgowym Urzędzie Górniczym we Wrocławiu – zastępca dyrektora (1967–1979), 5 lat w Kombinacie Górniczo-Hutniczym Miedzi – naczelny inżyniera inwestycji (1979–1984).
W tym czasie brał udział w pracach badawczych Instytutu Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki AGH w Krakowie (1972–1975), był członkiem przez trzy kadencje Sekcji Mechanizacji Górnictwa Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk (1976–1984), był członkiem Rady Naukowej ZBiP Miedzi CUPRUM we Wrocławiu (1982–1984) oraz rzeczoznawcą SITG w specjalnościach „Bezpieczeństwo i higiena pracy w górnictwie podziemnym oraz maszyny i urządzenia dla górnictwa” (od 1973).
Nie sposób nie wspomnieć tu o Jego ponad 80. publikacjach naukowo-technicznych (w tym dwóch zagranicznych), czynnego udziału w kilkunastu sympozjach i konferencjach naukowo-technicznych, w tym również w Akademii Górniczej we Freibergu (b. NRD) oraz o ważniejszych opracowaniach wynalazczych z zakresu wielu branż krajowego górnictwa: „Przystosowanie wrębiarki ścianowej do ładowania urobku i szybkiego manewrowania” Patent PRL 9910; (1956), „Ulepszenie technologii Zakładu Przemiału Łupka w Krobicy i zwiększenie wydajności zakładu w stosunku do stanu poprzedniego” (1960–1962), „Zmiana rozcięcia złoża kwarcu w kopalni na Rozdrożu Izerskim i uzyskanie lepszego, w stosunku do poprzedniego, udostępnienia frontu roboczego, pozwalającego na zastosowanie mechanizacji prac” (1960–1962), „Zmiana rozcięcia złoża dolomitu w kopalni «Rędziny» i uzyskanie znacznego zwiększenia frontu roboczego w stosunku do stanu poprzedniego” (1960–1962), „Hydrauliczne urządzenie do napinania taśm przenośników, z automatyczną regulacją stanu napięcia” Patent PRL nr 13268 (1964), „Upadowa nr 1 odkrywki „Władysławów” (1964), „Obieg wozów na nadszybiu szybów «Piast I i II» Kopalni Węgla Kamiennego «Nowa Ruda»” (1964); „Budowa upadowej nr 1 w Kopalni Węgla Brunatnego «Sieniawa»” (1965), „Rozcięcie chodnikami pola południe II kopalni Węgla Brunatnego «Kaławsk»” (1965); „Bęben przenośnika taśmowego z napędem hydraulicznym” Patent PRL nr 17719 (1966).
* * *
Po przejściu na emeryturę nie zakończył swojej aktywnej działalności zawodowej; został kierownikiem Ośrodka Szkolenia Górniczego przy Zarządzie Wrocławskiego Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa (1995–2000). W latach 1996–2001 był redaktorem naczelnym czasopisma Kopaliny Pospolite. W 2001 roku rozpoczął działalność gospodarczą pn. Wydawnictwa i Szkolenia Górnicze. Burnat & Korzeniowski zostając dyrektorem firmy i redaktorem naczelnym popularnego czasopisma technicznego Kopaliny Podstawowe i Pospolite Górnictwa Skalnego.
Z Janem I. Korzeniowskim był współautorem dwóch podręczników: Prowadzenie ruchu odkrywkowych zakładów górniczych kopalin pospolitych (1998) oraz Kopaliny pospolite – prowadzenie ruchu odkrywkowych zakładów górniczych kopalin pospolitych (2003), która to publikacja została nagrodzona przez Fundację Bezpieczne Górnictwo im. Wacława Cybulskiego w Katowicach.
W ramach tej działalności należy wspomnieć o Jego zasługach w kształceniu kadr górniczych z wypromowaniem 118 techników górnictwa odkrywkowego, wyszkolonych w porozumieniu z kuratorami oświaty we Wrocławiu i w Krakowie oraz dyplomy w zawodzie górnik i mistrz górnik odkrywkowej eksploatacji złóż dla ponad 200 pracowników kopalń odkrywkowych z terenu całej Polski.
Bogusław zawsze podkreślał, że okres prowadzenia szkoły dla techników zaliczał do najmilszych wspomnień życia. Cieszył się też wieloma wyrazami serdeczności i szczerej atencji ze strony „swoich” absolwentów.
W okresie tej działalności był inicjatorem, twórcą i organizatorem ogólnopolskich spotkań przedsiębiorców górnictwa odkrywkowego. W 1997 roku był pomysłodawcą i organizatorem pierwszego Forum Górnictwa Kopalin Pospolitych. Forum to weszło do kalendarza znaczących imprez górniczych. Uczestniczyło w nich wielu przedsiębiorców górniczych i pracowników kopalń odkrywkowych, posłowie, ministrowie, a także znakomitości naukowe, w tym profesorowie uczelni górniczych i uniwersytetów. O wysokiej randze forum świadczy objęcie większości tych spotkań patronatem Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego.
Niestety, tegoroczne XIII Forum odbyło się już bez udziału Bogusława.
Jako górnik z wykształcenia, z zamiłowania specjalizował się nie tylko w procesach eksploatacji złóż, ale również w problemach prawnych dotyczących trudnej tematyki prowadzenia ruchu kopalń odkrywkowych. Miał głęboką praktykę nie tylko z racji poznania wielu zakładów górniczych lub prowadzenia inwestycji budowy kopalń miedzi czy też pracy w OUG we Wrocławiu, ale również jako kierownik ruchu zakładu górniczego w kilku kopalniach odkrywkowych. Swoją wiedzą chętnie dzielił się z innymi, bądź to w formie ekspertyz technicznych, porad prawnych, fachowych dyskusji na różnych zjazdach górnictwa i szkoleniach BHP lub jako autor artykułów w czasopismach technicznych.
Kierowane przez Niego wydawnictwo wydało szereg innych książek technicznych oraz przepisy górnicze w formie książkowej. W Jego czasopiśmie technicznym Kopaliny Pospolite Górnictwa Skalnego, preferowano artykuły o treści praktycznej, dotyczącej odkrywkowej eksploatacji złóż, ze szczególnym uwzględnieniem trudnych problemów prawnych, wynikających z Prawa geologicznego i górniczego oraz związanych przepisów środowiskowych. Taki charakter czasopisma podobał się czytelnikom z kopalń.
Bogusław był generalnym dyrektorem górniczym III stopnia, wyróżniony wysokimi odznaczeniami państwowymi i górniczymi: „Zasłużony Górnik PRL”, Sztandar Pracy II kl, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Złota Odznaka „Za zasługi dla pożarnictwa”, Srebrna Odznaka „Za zasługi dla pożarnictwa”, Złota Odznaka „Budowniczy LGOM”, Odznaka „Zasłużony dla Województwa Legnickiego” oraz wyróżniony nagrodami: Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za opracowanie i wdrożenie na skalę przemysłową robót strzałowych nowym materiałem wybuchowym pod nazwą ,,Saletrol” (1972), Ministra Przemysłu Ciężkiego za udział we wdrożeniu lin budowy zamkniętej i zawiesi typu „Reliance” w urządzeniach wyciągowych przy głębieniu szybów o dużych średnicach i głębokościach (1975) oraz Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za udział w „Opracowaniu konstrukcji hydraulicznej wiertarki obrotowo-udarowej „Monika” wg patentu PRL nr 64615 (1977).
Zafascynowany górnictwem i pracą dla niego nie stronił od pracy społecznej oraz od sportu. Jako młody człowiek zawodniczo jeździł na rowerze pokonując daleki trasy. Przejechał Polskę wzdłuż i wszerz, od Tatr po Bałtyk. Uczestniczył też wielu wystawach filatelistycznych, gdyż z powodzeniem kolekcjonował pocztowe znaczki o tematyce górniczej zdobywając wyróżnienia i nagrody.
Z głębokim żalem żegnamy wspaniałego kolegę, przyjaciela, człowieka niezwykle uczynnego, pełnego życia i twórczego. Mądry, życzliwy dla ludzi, chętnie wyciągał rękę do potrzebujących pomocy. Kiedy napotykał trudności nie do pokonania, uśmiechał się i żartując mawiał: Przetrzymać! – najtrudniejsze sprawy rozwiązują się same. Niestety, tym razem było inaczej.
Odszedł od nas Człowiek wielkiego serca o szlachetności najwyższej próby, wspaniały mąż i dumny ze swych dzieci ojciec i dziadek.
Cześć Jego pamięci!
Redakcja
