Z cyklu sylwetki absolwentów AGH
- Szczegóły
- Kategoria: numer 3
- 03 listopad 2010
Prof. dr hab. inż. Jerzy Niewodniczański
Motto osobiste
Rodzina najważniejsza (a potem góry).
Motto zawodowe
Bądź skromny – wraz ze zwiększającą się wiedzą rośnie znajomość skali twojej niewiedzy.
Jest absolwentem Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Ukończył ją w 1957 roku. W 1965 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych w dziedzinie fizyki technicznej, a w 1971 roku został doktorem habilitowanym. Nominację na profesora nadzwyczajnego nauk technicznych w dziedzinie geofizyki otrzymał w 1986 roku. Profesor J. Niewodniczański w latach 1971–1979 kierował Zakładem Geofizyki Jądrowej AGH, a w latach 1984–1987 był prorektorem tej uczelni. Od 1988 roku kierował zespołem fizyków w AGH, początkowo jako dyrektor Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej, a od 1990 roku jako dziekan Wydziału Fizyki i Techniki Jądrowej. Od stycznia 1992 roku do lutego 2009 roku był prezesem Państwowej Agencji Atomistyki.
Był członkiem Komitetów Fizyki i Geofizyki Polskiej Akademii Nauk, Rad Naukowych Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej w Warszawie oraz Instytutu Fizyki Jądrowej w Krakowie, jak również przewodniczącym Krakowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi i wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Fizycznego.
Pełnił funkcję kierownika naukowego ekspedycji badawczych w góry Peru, Boliwii i Afganistanu. Był również ekspertem Międzynarodowej Agencji Atomowej w Tanzanii, Kenii, Jordanii i Rumunii, a w latach 1979–1982 był profesorem Fizyki na Uniwersytecie w Jos, w Nigerii. Wykładał także na licznych, różnego typu kursach w kraju i za granicą, w tym organizowanych przez MAEA. Prowadził szereg prac badawczych w zakresie stosowanej fizyki jądrowej, jest autorem wielu publikacji naukowych. Przewodniczący Konwentu Akademii Górniczo-Hutniczej.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu osobistym
Wspaniała żona (po AGH), córki (obie po AGH) i wnuki (w wieku od 6 do 26 lat).
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu zawodowym
Miałem trochę oryginalnych osiągnięć w zakresie technologii jądrowych. Jako prezes Państwowej Agencji Atomistyki przetrwałem dziesięciu premierów, a jako student – prorektor AGH – trzynastu rektorów uczelni!
Prywatnie
Wspaniałe wspomnienia ze ścian i grani tatrzańskich oraz z gór wysokich.
Mgr inż. Paweł Olechnowicz
Motto osobiste
Dążenie do perfekcji, do bycia najlepszym – bo to jest gwarancją sukcesu w życiu.
Motto zawodowe
Paweł Olechnowicz uważa, że w pracy zawodowej liczy się tylko pierwsze miejsce. Trzeba dążyć do bycia liderem, bo tylko stawianie sobie najwyższej poprzeczki jest prawdziwym wyzwaniem dla menedżera. Wyznaje pogląd, iż ten „kogo satysfakcjonuje druga pozycja będzie zagrożony, że stanie się trzecim, a kto walczy o prymat potrafi wyzwolić w sobie takie siły, takie umiejętności, o których istnieniu sam jeszcze nie wie”.
Absolwent Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa AGH (1976) oraz studiów podyplomowych na Politechnice Gdańskiej (kierunek: Organizacja, Ekonomika i Zarządzanie Przemysłem). Ukończył także Mini MBA, INSEAD w Fontaineblue we Francji i wiele specjalistycznych szkoleń krajowych i zagranicznych z zakresu Organizacji i Zarządzania. W latach 1990–1996 był prezesem zarządu i dyrektorem generalnym ABB Zamech Ltd. w Elblągu, a w latach 1995–1996 obejmował również stanowisko wiceprezydenta i szefa Segmentu Energetycznego w ABB Polska. Później przez ponad dwa lata pracował w centrali ABB LTD Zurich w Szwajcarii na stanowisku wiceprezesa na Europę Centralną i Wschodnią. W latach 1999–2000 był wiceprezesem i zastępcą dyrektora generalnego w ZML Kęty. W 2001 roku założył firmę konsultingową Paweł Olechnowicz – Consulting. Jest przewodniczącym Rad Nadzorczych spółek Petrobaltic oraz LOTOS Exploration & Production Norge AS.
Od 12 marca 2002 roku pełni funkcję Prezesa Zarządu, Dyrektora Generalnego Grupy LOTOS SA. Jest członkiem Konwentu Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu osobistym
Nie uważa tego za osiągnięcie, ale jest zadowolony, że udało mu się pogodzić życie zawodowe z życiem rodzinnym. Czasu dla najbliższych nie ma za dużo, ale zawsze wykorzystuje go tak, aby maksymalnie wynagrodzić swoją nieobecność członkom rodziny. Wie, że zawsze może liczyć na najbliższych, na ich wsparcie i radę, ale i na wyrozumiałość wtedy, gdy praca zawodowa zmienia rodzinne plany. Stara się nie przerzucać spraw zawodowych na życie rodzinne, bo wie, że obie strony na tym ucierpią.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu zawodowym
Od ponad 7 lat nieprzerwanie (jako jeden z nielicznych menedżerów w Polsce na kluczowym stanowisku) kieruje jednym z największych polskich przedsiębiorstw. Dzięki profesjonalizmowi i konsekwencji w realizacji zadań biznesowych, oraz odpowiedzialności za podejmowane decyzje, Paweł Olechnowicz stworzył i systematycznie umacnia pozycję Grupy LOTOS. Przygotował i wdrożył jeden z największych w kraju strategicznych projektów inwestycyjnych – Program 10+, dzięki któremu zwiększą się możliwości przerobu ropy naftowej, wrośnie wydajność instalacji kompleksu rafinerii gdańskiej, a tym samym wzrosną przychody koncernu i wzmocni się bezpieczeństwo energetyczne kraju.
Do osiągnięć zawodowych należy zaliczyć jego skuteczność w zarządzaniu procesami dużych zmian. Zwłaszcza, gdy trzeba je przygotować i wdrożyć w podmiotach będących w szczególnie trudnej sytuacji finansowej.
Sukcesem jest również prowadzenie strategii biznesowej nakierowanej na dynamiczny rozwój spółki w synergii ze strategią Społecznej Odpowiedzialności Biznesu. Dzięki temu Grupa LOTOS jest niezwykle aktywna na innych polach działalności, takich jak edukacja, ekologia, sport, rozwój regionu, system doskonalenia zawodowego pracowników itp.
Jako osiągnięcie w życiu zawodowym Paweł Olechnowicz wymienia też umiejętność doboru współpracowników, u których ceni fachowość, kreatywność i konsekwencję w działaniu. Uważa, że potrafił pozyskać najlepszych menedżerów, z którymi może odpowiedzialnie realizować najbardziej wymagające projekty.
Prywatnie
Prywatnie ceni każdą minutę czasu jaką może wykorzystać w interesujący, aktywny sposób. Żyje aktywnie, także i poza pracą. Podróże planuje żona. Są to zawsze wyjazdy w nowe miejsca, tam gdzie mało kto był przed nimi, albo tam, gdzie czują się wolni i gdzie można być razem oraz realizować swoje podróżnicze pasje.
Mgr inż. Dariusz Lubera
Motto osobiste
Szczęście sprzyja lepszym.
Motto zawodowe:
Profesjonalizm i wiarygodność.
Absolwent Wydziału Elektrotechniki, Automatyki, In formatyki i Elektroniki AGH (1983). Ukończył także studia podyplomowe w Akademii Ekonomicznej w Krakowie, kierunek ekonomika i zarządzanie firmami (1996).
Dyrektor Naczelny Zakładu Energetycznego w Tarnowie w latach 1991–2004, członek Rady Nadzorczej Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA (2001–2003), wiceprezes Zarządu Enion SA (2004–2006). Od marca 2008 roku prezes Zarządu Tauron Polska Energia SA. Jest przewodniczącym Rady Nadzorczej Enion SA oraz Enion Energia Sp. z o.o.
W latach 1993–1998 wiceprezes Zarządu, w latach 1998–2008 – prezes Zarządu Polskiego Towarzystwa Przesyłu i Rozdziału Energii Elektrycznej, od 2008 roku prezes Zarządu Izby Gospodarczej Energetyki i Ochrony Środowiska. Członek Konwentu Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu osobistym
Stworzenie szczęśliwej rodziny.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu zawodowym
Wygranie w wieku 32 lat konkursu na dyrektora Zakładu Energetycznego w Tarnowie, które zdeterminowało kierunek rozwoju kariery zawodowej. Równie istotne było objęcie – po wygraniu konkursu – stanowiska prezesa Tauron Polska Energia.
Prywatnie
Żonaty, troje dzieci (córka i dwóch synów). Rodzinne pasje to konie i narty.
Michalina Growiec
Motto osobiste
Szukaj przyjaciół tam,
gdzie śpiewają;
źli ludzie pieśni nie znają.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu osobistym
W moim życiu, które można uznać za typowe w dobie powojennej, odbyłam wędrówkę z pełnej kolorytu podkarpackiej wsi Męcinka (Jedlicze k. Krosna), do osnutego legendą grodu – miasta Krakowa.
Nie była to typowa ścieżka „za chlebem”. Gnała mnie w świat zachłanność przyjaznych związków z ludźmi; gnała mnie potrzeba zdobywania wiedzy nie tylko w sensie zawodowym, ale naturalna dociekliwość „jak to jest?”.
Teraz – po latach staram się uporządkować cele i motywy wytyczające moją drogę. Z domu rodzinnego o tradycjach rolniczych wyniosłam poczucie obowiązku i skupienia na wykonywanej pracy. Tu też nasyciłam się wielopokoleniowym przekazem wartości – Prawdy – Dobra – Piękna. W sposób nie do końca uświadomiony, z potrzeby serca – odwracałam ten stary porządek, dostrzegając w otoczeniu przede wszystkim Piękno, z którego promieniują inne wartości.
Dla mnie najważniejsze było piękno zawarte w ludzkim głosie; w śpiewie, a było go dużo w przestrzeni rodzinnego domu, ponieważ rodzice posiadali talenty wokalne. Przed wojną jako dziecko wsłuchiwałam się w ich wspólne śpiewanie. W czasie wojny wieczorne śpiewy w kręgu rodzinnym, pieśni patriotycznych łagodziły udrękę okupacji.
Stosunkowo wcześnie podjęta nauka gry na fortepianie rozwinęła moje muzyczne umiejętności; brak jednak szkoły muzycznej nie otwierał drogi na wyższe studia.
Pobyt w Krakowie i rozpoczęcie nauki na uczelni technicznej – Akademii Górniczo-Hutniczej ułatwił mi równolegle uczęszczać do średniej Szkoły Muzycznej w tym mieście. Moja uczelnia techniczna, gdzie studiowałam ceramikę, była najbardziej rozśpiewaną uczelnią w Krakowie. Warto podkreślić, iż mieliśmy własną orkiestrę prowadzoną przez niezapomnianego dyrygenta – studenta Wiesława Białowąsa.
Ukończenie studiów technicznych oraz praca zawodowa inżyniera na Górnym Śląsku, nie przeszkodziły mi w kontynuacji studiów muzycznych. W momencie otrzymania dyplomu z odznaczeniem oraz debiutu w partii Małgorzaty w Fauście Gounoda (Opera Śląska), zadecydowałam o ostatecznym wyborze pracy – ścieżka muzyczna. Muszę podkreślić, iż nigdy nie zerwałam więzi z przyjaciółmi z AGH. Przyjaźń ta trwa do dziś. Uczestniczę w naszych spotkaniach tak w Krakowie jak również na Śląsku.
Spośród bodźców, jakie odbieram z zewnętrznego świata, to przede wszystkim dźwięki; to miłość do muzyki. Jestem przekonana, że do dziś jest ona źródłem moich sił witalnych.
Najważniejsze osiągnięcia
w życiu zawodowym
Jako wieloletni (25 lat) dziekan Wydziału Wokalno-Aktorskiego w Katowicach, starałam się wzbogacać program kształcenia poprzez różnorodne inicjatywy, m.in. Dni Muzyki Wokalnej (24 edycje). Współorganizowałam również wyjazdy artystyczne studentów poza granice kraju. W latach 1980 i 1981 przygotowaliśmy spektakl „Euridice” dla Florencji. Prasa włoska uznała ten występ za nadzwyczajny sukces. Jego skróconą wersję zaśpiewaliśmy w 1981 roku na Wawelu w Krakowie.
W czasie stanu wojennego organizowałam liczne koncerty o tematyce patriotycznej w kościołach parafialnych, katedralnych i domach prywatnych.
Z pewnością wzbogacającym doświadczeniem było objęcie przeze mnie kierownictwa Operetki Śląskiej. Wraz z moim kolegą, znakomitym artystą prof. Janem Ballarinem, przywróciliśmy na cztery lata świetność dawnej operetki. Umiłowanie muzyki prawdopodobnie jest źródłem mojej sprawności wokalnej; koncertuję do dziś w dawnym klasycznym repertuarze mimo siedemdziesięciu sześciu lat.
W 2008 roku, w Louis Ville (USA) wspólnie ze studentami przygotowałam Wesele Figara, za co zostałam odznaczona tytułem Honorowego Obywatela miasta oraz dokonano wpisu mego nazwiska do Księgi Honorowej tamtejszego uniwersytetu. Na miarę moich sił z radością służę doświadczeniem pedagogicznym. Od dziesięciu lat jestem kierownikiem Kursu Wokalnego w Krynicy.
Prywatnie
W sferze życia rodzinnego nie zaniedbywałam nasycania go muzyką. Moich dwóch synów kształciłam muzycznie; dziś chętnie słuchają dobrej muzyki, często uczestnicząc w koncertach.
Wśród wielu nagród jakie otrzymałam, szczególnie bliskie są odznaczenia z mojej rodzinnej miejscowości – Honorowy Obywatel Gminy Jedlicze oraz dyplom z Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu.
• kolumnę redaguje
Małgorzata Krokoszyńska
